…Maar dat lukt helaas niet. We willen skiën in Pragelato, een klein gebiedje met slechts 2 stoeltjesliften en géén geprepareerde pistes. Aangekomen bij de lift blijken ze die dag helaas niet open te gaan, ze kunnen de veiligheid niet garanderen. Hoewel wij fan zijn van kleine gebiedjes is het in dit soort gevallen toch handig een groot gebied achter de hand te hebben omdat zij vaak wel de mankracht hebben om een deel van het gebied te openen. We haasten ons daarom naar het voormalig Olympische skigebied Sestrière waar we niet de eerste lift hebben maar toch nog op tijd zijn voor een aantal first tracks.
Het weer is grauw en de hoogste liften gaan ook hier niet open maar Sestrière blijkt te beschikken over een aantal bosrijke hellingen waar we helemaal los kunnen gaan. Er is meer dan een halve meter sneeuw gevallen binnen 24 uur op een toch al niet misselijke basis. Elke bocht is raak, we scoren achter elkaar faceshots. Het is misschien een cliché maar op dit soort dagen is de glimlach echt niet van je gezicht af te vegen. We pakken lift na lift en afdaling na afdaling totdat onze benen het aan het eind van de dag begeven en we helemaal leeg zijn..

De volgende dag is zowaar nog beter. Het is een strakblauwe dag en de skilift van Pragelato gaat open, dit keer zijn we er wel op tijd bij. De hele dag rijden we verse lijnen op deze fantastische berg waar we de treeruns voor het uitkiezen hebben. We kunnen overal naar beneden knallen want je eindigt altijd weer op een pad dat je met wat prikken terug bij de lift brengt. En ondanks de perfecte omstandigheden hoeven we deze Zauberberg slechts met een handjevol freeriders te delen. Als aan het eind van de dag de felle zoninstraling het sneeuwdek behoorlijk zwaar heeft gemaakt sluiten we af met een welverdiend biertje en bedanken we onze vriend die ons hier naartoe heeft gehaald. Dit soort dagen zijn zeldzaam.